Ben je er eenmaal mee besmet, kom je er nooit meer vanaf. In mijn geval is dat niet anders. Van kleins af ben ik tussen de duiven opgegroeid. Mijn vader, diens vader en broers waren vele tientallen jaren actief in de duivensport. In de jaren 30 van de vorige eeuw behoorden zij tot de te kloppen mannen op de thuisbasis Spekholzerheide. Ik kom dus uit een echte duivenfamilie.
Na de tweede wereldoorlog heeft mijn vader de draad in het Midden – Limburgse Echt met wisselend succes weer opgepakt. Tot diens overlijden in 1986 speelden wij in combinatie. De eerste jaren daarna waren niet makkelijk maar een 100% score (4 op 4) op Clermont Ferrand (ca. 600 km) met de jonge duiven bracht de ommekeer. Vanaf dat moment werd de draad weer fanatiek opgepakt en begin jaren 90 kwamen de nieuwe successen.
Al met al ben ik al ruim 50 jaar bezig in de duivensport.
Tijdens een ‘uitstapje’ met sportblad ‘De Vredesduif’ naar Canada werd ik gevraagd om stukjes te gaan schrijven voor dit populaire blad. In het brons groen eikenhout was er op dat moment niemand die dit verzorgde. Al met al ben ik dat zo’n 25 jaar blijven doen. Niet alleen voor ‘De Vredesduif’ maar later ook voor ‘De Fondkrant’. En met name hier kon ik mijn ei kwijt omdat hier alleen de geliefde fondsport aan bod kwam. Veel nationale- en internationale fondhokken heb ik mogen bezoeken, hetzij na een (inter)nationale overwinning, een gewonnen kampioenschap of vanwege jarenlange superprestaties. Achteraf gezien was dat een fantastische periode die ik absoluut niet had willen missen, maar de honger naar het behalen van succes op eigen hok won het uiteindelijk.
Nu hou ik me bezig met de eigen duiven en sinds kort heb ik op duivenmarktplaats.nlde nieuwe rubriek “Duivensport allerlei” .
